O miłości

Chcę całować Twoje usta
Twoich łez rosą zmyć smutek z mojej twarzy
chcę tak blisko, jak tylko świat Cię otulić pozwoli

                                     chcę tulić Twoje serce

niech moja dusza pozwoli
na jedną sekundę wieczności
dotykać prawdziwego kwiatu mojego uczucia
choć na chwilę niech zmięknie rozpaczy mój ból

zobaczę jak idziesz obok mnie tu
po szary wieczności świt
po kres mojego ja

                                     wraz ze mną pogrążasz się w miłości



kwiecie radości, wskazówko na drodze ku szczęściu...

moja Pani miłości...

Z domu Kantego, kraju Balzaka

                Wśród stalowych żurawi stada

na brackiej, ku niebu wierz kościołów

                szeptów ostatnich obrońców poczty 

unosisz głowę wysoko, na szczycie chwytasz życie

                marzeń spisanych ludzką krwią

spoglądasz na świat u swych stóp, oddychasz

                 w pamięci, cienia krzyży strzelistych

wciąż skłaniasz wzrok do kwiecistych 

nad Niemnem rozlanych łąk

               

    na kolanach neptuna składasz głowę

                pod powiekami… latarni blask

                szept fal koi twoje sny

                

                 lecz nie wiesz tego 

                                          gdzie dom twój...

                              skąd rozpocząłeś podróż swą...

                              i dokąd zmierzasz wciąż… 

I jeszcze jeden, ostatni dzisiaj. Z życia przed życiem...

***

Otrzeć ból z serca

smutek zmyć poranną rosą

Widzieć Cię i już nie nienawidzić 

czuć, skruszyć lodowe okowy duszy

W samotności

jak wolności ptak ku gwiazdom szybować

To już tak długo trwa

samotności ostatni dzień...

Zbudź się ze snu

ze snu niech powstanie uczucie

Niech zabłyśnie

w sercach 

            milionów ludzi niech nie niknie jego krzyk

Niech melodia 

            nasz hymn nigdy nie uleci z pamięci

Byś zawsze pamiętał

życia pierwszy dzień...

              Jeszcze raz

Powiedz mi mała
Dlaczego nie chciałaś ze mną iść, o nie

              Jeszcze raz samotnie spędzona wieczność. Jeszcze dzień spędzony w nicości

              Jeszcze nie wyrył imienia swego człowiek na mej duszy

              Jeszcze nie dotarł, choć już wyruszył. Za głosem mego serca podąża

Dobrze wiesz mała zostałaś mi tylko Ty, tylko Ty
Dlaczego boisz się, to co najgorsze za sobą mam
już za sobą mam

             Za głosem serca jeszcze raz

                          w świat moich marzeń wkroczył

             Jeszcze raz, ostatni raz,

                          mój spokój naruszył

             Jeszcze raz, ostatni raz,

                          pomieszał moje sny...

Więc dobrze jeśli chcesz przyrzekam Ci
już nigdy nie będzie między nami krat!*

            Jeszcze tylko raz... 

                          pozwolił się wzruszyć... mi 

(*Dżem "Ostatnie widzenie")

 

Przytulić wieczność

Przytuleni do świata, jak drzewa za oknem

Trwali w milczeniu, nie myśląc o sobie

Wiatr smagał ich serca, zmył cicho radość deszczem

Stali wciąż w cieniu, wpatrzeni na wieczność...

Mój przyjacielu

Znam Twoje imię, znam hymn Twego sumienia.
Pogrążony w cierpieniu znam najskrytsze Twoje myśli
Mój jedyny przyjacielu, porażko na drodze do wiary... w istnieniu mojego ja
Znam Cię, swą nienawiść chowasz w moim cieniu.
Znam Cię, kroczysz ze mną stale, w mroku swojej duszy chowasz miłość.
Wiem, że nie opuścisz mnie do końca mój nauczycielu.
Moje życie...

Ostatni akt

Jeszcze tylko przez moment jesteś tu,
w ostatnim takcie tej melodii gubisz krok.
Skinieniem głowy żegnasz tą,
która nocą składa słowa
by oczyścić duszę swą.
Jeszcze szukasz dobrych myśli
w rytm piosenki odwracasz głowę
by nie widzieć żalu jej.
W górę podnosisz dłoń,
pierwszym rzędom kłaniasz się.
Jeszcze nim zamilkną serca, biciem brawa
cisza wokół wymaże twe istnienie.
Nim opuścisz scenę
po raz ostatni zamykasz oczy
             i już wiesz…
             że przegrałeś… życie swe